یک

حالا دقیقاً می‌دانم بیشترین چیزی که توی دنیا اذیتم می‌کند، تشنج است. شاید برای همین هم که شده از ایران بروم. فکر می‌کنم حجم تشنج از آثار هنری – ادبی کشور ما پیداست. فقط یک نگاه به فیلم‌های خوب ِ امسال کنید، حالا فقط یک نگاه به فیلم‌های خوب سال در فرانسه بیندازید(چَشم!). ما هم آدم‌های تشنج‌پسندی هستیم. من خودم اصلاً وبلاگی را می‌خوانم که از تشنج نویسنده‌اش نشات گرفته باشد. ماشین که روشن نشد، مادرم تلویحاً گفت که خسته شده، از دست من، داداشم، پدرم خسته شده. گفت که کارگر ما نیست. گفت نمی‌داند چه گناهی کرده. گفت این لیسانس من هم درپیت است و من منت چه چیزی را دارم سرش می‌گذارم؟ لیسانس پیزوری دانشگاه آزاد را؟ فوق لیسانس دانشگاه آزاد همدان را؟ دانشگاه آزاد هم شد دانشگاه؟ گفت دلش به هیچچی خوش نیست و بهتر است بگذارد برود تا ببیند ما سه تا چه می‌کنیم. چون به او چه مربوط است که این پسره کفش خریده و اندازه‌ش نبوده. به او چه مربوط است که خوراکی نداریم. او وظیفه‌ای در این قبال ندارد. و من هم باید بس کنم و از پشت کامپیوتر تکان بخورم و بروم سراغ ماشین. اما من که هیچ‌وقت منت هیچ‌چیزی جز لپتاپم در هنگام خرابی پی‌سی را بر سر هیچ‌کس نگذاشته بودم،گفتم خسته شده‌م از این‌که ماشین خراب است و همه‌ش هم من باید ببرمش تعمیرگاه. گفت سوارش می‌شوی خب، من که سوارش نمی‌شوم. تو سوراش می‌شوی، دندت نرم خودت هم باید ببریش  درستش کنی. بعد گفت که من تعمیر کار آشغالی را انتخاب کرده‌ام. گفت همیشه آشغال‌ترین و دزدترین تعمیرگاه را انتخاب کرده‌ام. تلفن را برداشت زنگ زد به صد و هیجده. شماره ای که صد و هیجده داد را که می‌گرفت صدای سوت مودم می‌آمد. به چند جای دیگر زنگ زد. چند بار دیگر به صد و هجده زنگ زد. کرمان خودرویی‌ها ماتیز را بستری نمی‌کردند چون کارشان هیوندا بود. مادرم باز زنگ زد صد و هجده و با یارو دعوا که شما به روز نیستید. معلوم است که مادرم بالا آورده. رفت سر یخچال و دید یک عالم پرتقال گندیده‌اند، مادرم در آن لحظه‌ی ملکوتی شکل ابر قارچی شکل بمب اتم شد. این زندگی ای نیست که در دهه‌ی شصتم زندگی‌اش باید داشته باشد. خانه‌ای که سقفش دارد می‌ریزد. دیوار‌هایی که گچ ازشان آویزان است. شوهری که مدام روی یک کاناپه خوابیده و وقتی از خواب بلند می‌شود سوال‌های آزاردهنده و تکراری می‌پرسد، از همه بدتر این است که چنین مردی پدر فرزندهای شما باشد. یک پسر که فقط به خریدن بیس فکر می‌کند و معلوم نیست با حقوقش چه گهی را کجا و چه‌طور می‌خورد و یک پسر دیگر که قرار داد کاری‌ش در مرحله‌ای نامشخص قرار دارد و اصلاً بی‌فکر است، و بی‌خیال ارشد شده و حالت‌های افسرده‌گون حال بهم زن دارد. حقوق بازنشستگی‌ای که هفتصد تومن است. اجاره‌ای که دیگر نیست، چون خانه‌ی چالوس فروش رفته. ماشینی که خراب است. بدهی‌های چند ده میلیونی. من باید کمکش کنم، چون ناسلامتی من پسرش هستم. اما او آرام نمی‌شود. چه‌طور می‌توان به کسی که آرام نمی‌شود کمک کرد؟ وقتی گفت دانشگاه آزاد خیلی ناراحت شدم. من هم دوست داشتم دانشگاه دولتی درس بخوانم. یک رشته‌ی بهتر. یک افق چشم‌انداز بهتر. اما نشده. نمی‌شود گفت من سعی نکردم، چون کردم. به اندازه‌ی خودم کردم. شاید دلیلش هوش و استعداد باشد. اگر دلیلش هوش و استعداد باشد، پس این تقصیر من نیست. چون من که خودم هوش و استعدادم را انتخاب نکردم. این احتمالاً به خاطر ژن‌هاست. اگر ژن‌های شما درست بود وضع من این بود؟ چهار سال است به خاطر این ژن‌های لعنتی خواب و خوراک ندارم. هر شب کابوس می‌بینم. اطرافیان هم بهم نیش و کنایه می‌زنند. مادرم بیشتر دلش از این می‌سوزد که برای برادرم کاری نکرده. برای من طلاهایش را فروخته اما برای او طلایی نداشته که بفروشد، فکر می‌کند این باعث شده که بچه از دست برود. بچه راهی گیشا و شهرک غرب شده و به جای این‌که در دانشگاه اجتماعی شدن را طی کند، در کوچه و خیابان اجتماعی شده. برای همین بالای گوش چپش سوارخ است و روی پاتختی‌اش هم یک چاقوی ِ فلان قرار دارد. و دوست‌هایش هیچ‌کدام دکتر و مهندس نیستند. مادرم همه چیز را نمی‌داند اما نتیجه‌گیری‌هایش به عنوان یک مادر معرکه هستند. من ارامش خودم را حس می‌کنم. انگار رسالتی روی دوشم هست که مرا به این کار وا می‌دارد، همین محفوظ داشتن آرامش. چون آدم انفجاری‌ای هستم و قدرت تخریبم بالاست. برای همین توی جرو بحث می‌گذارم می‌روم. بگذار بگویند بی‌منطق است، یا بلد نیست بحث کند. بدترین چیز در کهکشان راه شیری بعد از تشنج، آدم عصبانی ِ داد دادو است. رفتم بیرون کارهای ماشین را کردم. و سعی کردم با مادرم آشتی وار برخورد کنم نه مثل داداشم. به خاطر این‌که آدم یک مادر و یک زندگی دارد و همه‌ی این مصیبت‌ها یک بار اتفاق می‌افتند.